Προφανώς και δεν ζούμε μέρα – νύχτα με τις εταιρείες και τα έργα ΤΠΕ στο RRF.
Έχουμε και εμείς (δύσκολο να το διαπιστώσετε) το παρελθόν μας, τις συνήθειές μας και τις αναζητήσεις μας.
Την προηγούμενη εβδομάδα ο Οζι Οσμπορν, ο θρύλος των Black Sabbath, έδωσε την τελευταία του συναυλία, μαζί με τους (περασμένης ηλικίας) συντρόφους του θρυλικό συγκρότημα στο κατάμεστο στάδιο του Μπέρμιγχαμ μπροστά σε ένα κοινό πάσης ηλικίας που παραληρούσε. Ακούγοντας για τελευταία φορά τον Οσμπορν στο Paranoid, που καθόταν σε έναν εντυπωσιακό θρόνο του, λόγω του πάρκινσον που τον έχει καθηλώσει στα 76 χρόνια του, (ΕΔΩ επιλεγμένη αναπαραγωγή από την παρουσία του στη συναυλία), θυμήθηκα την εποχή που πιτσιρίκος καθόμουνα στη σειρά στο δισκοπωλείο του Θεοφανίδη στον Πειραιά για να προλάβω να πάρω ένα από τα λίγα 45άρια με το Paranoid, που ήταν ανάρπαστα και δυστυχώς το έχω χάσει.
Έρχεται το πλήρωμα του χρόνου. Οι κύκλοι κλείνουν και μαζί τους οι εποχές. Μένουν οι αναμνήσεις και έρχεται η νοσταλγία για τις εποχές αυτές που μας άφησαν τεράστια κληρονομιά, που (έτσι πιστεύω) δεν καταφέραμε να την χαρίσουμε και να την μεταδώσουμε στις επερχόμενες γενιές.
Εύχομαι να διαψευστώ.
