Ο πόλεμος της Ουκρανίας ακόμη δεν φαίνεται ότι θα τελειώσει σε ορατό χρονικό ορίζοντα ή μάλλον τίποτα; Δεν δείχνει ότι Πούτιν, Τραμπ και Ζελένσκι θα συνυπογράψουν συνυποσχετική πορεία προς την τελική ειρήνη. Όμως οι μπίζνες δεν περιμένουν την οριστική ανακωχή και κινούντο νωρίτερα. Ηδη καταγράφεται διακριτό (ακόμη δεν είναι έντονο) ελληνικό επιχειρηματικό ενδιαφέρον για την ανοικοδόμηση της χώρας. Πολλές είναι ήδη οι εταιρείες και οι όμιλοι που αρχίσουν να στριμώχνονται (εκείνες ξέρουν που) μας και γεμίσουν τα πιάτα τους από τον «μπουφλε» και την «ροτόντα» της διανομής δισεκατομμυρίων που θα εισρεύσουν από τους διεθνείς Οργανισμούς.
Και φυσικά μαζί με την ανοικοδόμηση και ο τομέας του ICT.
Το βλέπουν οι εδώ εταιρείες, πολυεθνικές και ελληνικές?
Όχι. Και το όχι είναι κατηγορηματικό.
Γιατί…
- Οι πολυεθνικές δεν έχουν την Ελλάδα στην κεντρική Ευρώπη, καθώς ο όρος «ΕΜΕΑ» είναι ακόμη ισχυρός και διατηρείται.
- Δεν καταφέραμε να έχουμε ως ελληνική αγορά ισχυρό «αποτύπωμα» στον ευρωπαϊκό καταμερισμό δυναμικότητας στο ICT και δεν θα αναλύσουμε τώρα το γιατί.
- Πλην οκτώ(?!) άντε δέκα εταιρειών, που έχουν ισχυρό (με βάση αντικειμενικούς δείκτες) «αποτύπωμα» στην ευρωπαϊκή αγορά, δεν έχουμε δυνατότητα παρέμβασης σε ευρωπαϊκά έργα μεσαίας και άνω κλίμακας.
- Η ελληνική αγορά ICT μετά την υλοποίηση και τελική παράδοσης των έργων του RRF, πρέπει να κάνει «restart» για να καταλάβει τι έγινε τα χρόνια αυτά και πως (και αν) κεφαλαιοποιεί το RRF.
Αυτά και πολλά άλλα για την ελληνική αγορά ICT, που βλέποντας το RRF να τελειώνει φαίνεται ότι χρειάζεται άμεσα να επαναπροσδιορίσει την φυσιογνωμία της.
Γιατί όσο και να ισχυρίζονται ορισμένοι παράγοντες ότι τα δημόσια έργα είναι μικρό μέρος των δραστηριοτήτων των εταιρειών πληροφορικής δεν πείθουν κανέναν. Και δεν πείθουν, γιατί σε όλες τις συνεντεύξεις τύπου των μεγάλων εταιρειών, πολυεθνικών και ελληνικών κυριαρχούσαν εδώ και χρόνια τα «ανεκτέλεστα» και το δημόσιο.
Αυτά με αφορμή … την Ουκρανία.
