Ας αφήσουμε την ένταση στις εκλογές του ΣΕΠΕ (βλέπετε εμείς λέμε πάντα τα πράγματα με το πραγματικό όνομά τους, έστω και αλληγορικά – ενοχλητικά πολλές φορές με τις «ροτόντες» και τους «μπουφέδες») και σήμερα μεταφερόμαστε σε μία άλλη αρένα, αυτήν των μεταγραφών από τον δημόσιο στον ιδιωτικό τομέα. Είναι θέμα ωρών (πρακτικά λίγων ημερών) να γνωστοποιηθεί μία ηχηρή μεταγραφή ανώτατου στελέχους πληροφορικής από έναν προβεβλημένο δημόσιο Φορέα με εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ σε έργα πληροφορικής εν εξελίξει και ιδιαίτερα σύνθετη και απαιτητική υλοποίηση. Το εν λόγω στέλεχος αποχωρεί από τον Φορέα και προσλαμβάνεται (συμφωνημένο και τελεσίδικο) από την εταιρεία, την οποία ήλεγχε όσο αφορά στην υλοποίηση των έργων και των συμβάσεων.
Και μην βιαστούν να πουν οι διάφοροι/ρες ότι αυτή είναι η αγορά και «μπίζνες ας γιούζουαλ», γιατί θα αντιτείνω την προφανή σύμβαση εμπιστευτικότητας και δέσμευσης συνεργασίας με ανταγωνιστές ή προμηθευτές. Προφανώς στο Δημόσιο δεν εφαρμόζονται οι κανόνες του ιδιωτικού τομέα (κάκιστα) και ειδικά στην πληροφορική, καθώς οι μισθοί στις δημόσιες υπηρεσίες είναι για κλάματα. Οπότε τι να απαιτήσεις?
Επαναλαμβάνω και πιστεύω ότι δεν είναι έτσι.
Οι δημόσιοι Φορείς και τα ΝΠΙΔ και ΔΔ πρέπει να είναι υποχρεωμένα να υπογράφουν συμφωνίες εμπιστευτικότητας, γιατί κανείς δεν εγγυάται στο Δημόσιο ότι θα υπάρχουν συνεχώς «Δον Κιχώτες» και «Απόστολοι», γιατί οι τιμές στα ράφια του σούπερ μάρκετ συναγωνίζονται τις βιτρίνες κοσμηματοπωλείου.
