Η Ελλάδα του 2025, είναι μια χώρα με το ψηφιακό κράτος να εμφανίζεται ως στρατηγική επιλογή για την ανάπτυξη της οικονομίας, αλλά στην πραγματικότητα αντιμετωπίζεται ως προνόμιο και μάλιστα όχι για όλους. Όχι γιατί δεν υπάρχουν πλατφόρμες ή εφαρμογές, αλλά γιατί λείπουν τα μέσα πρόσβασης και οι δεξιότητες από μεγάλες ομάδες του πληθυσμού.
Σε πολλές περιοχές της ηπειρωτικής Ελλάδας, στα νησιά και στους ορεινούς δήμους, η εξυπηρέτηση μέσω τραπεζικού καταστήματος είναι πλέον από σπάνια έως ανύπαρκτη. Τα τραπεζικά ΑΤΜ απομακρύνθηκαν ως κοστοβόρες υποδομές και οι συναλλαγές μεταφέρθηκαν στο «σύννεφο», εκεί όπου, όμως, μεγάλο μέρος του πληθυσμού αδυνατεί να έχει πρόσβαση.
Όπου τελειώνει το δίκτυο
Η γεωγραφία της χώρας αποτελεί το δυσκολότερο παράγοντας για την τεχνολογική ομοιομορφία. Το τόξο της δυτικής Στερεάς, της Ευρυτανίας, της νότιας Πίνδου, των μικρών νησιών του Βορείου Αιγαίου, εξαιτίας της γεωγραφικής ιδιαιτερότητας τους αποτελεί μια περιοχή ψηφιακά αποκλεισμένη ή τουλάχιστον υποανάπτυκτη.
η συνέχεια εδώ:
