Μηχανικοί, γιατροί, βιοχημικοί και αστροφυσικοί. Μουσικοί βιρτουόζοι, συνθέτες, σκακιστές, καινοτόμοι της τεχνολογίας, ηγέτες επιχειρήσεων, ερευνητές, χημικοί, βιολόγοι. Ζουν ανάμεσά μας, αλλά δεν μοιάζουν με τους πολλούς. Ξεχωρίζουν – όχι με κραυγές, αλλά με διαύγεια, βάθος, με την ικανότητα να βλέπουν εκεί που άλλοι αδυνατούν.
Ιδιοφυΐες. Άνθρωποι με εξαιρετικά υψηλή νοητική ικανότητα – εκείνη που γεννά πρωτότυπες, βαθιά δημιουργικές ιδέες ή πράξεις. Στα μαθηματικά, στις τέχνες, στη μουσική, στις επιστήμες, στη φιλοσοφία. Με IQ που ξεπερνά συνήθως τα 140 ή 145, αλλά με μια ταπεινότητα που δεν ζητά χειροκρότημα – ούτε καν βλέμμα.
Η ιδιοφυία δεν είναι παιδί του ταλέντου. Είναι, περισσότερο, καρπός επιμονής και προσήλωσης. Όχι δώρο της έμπνευσης, αλλά αποτέλεσμα φαντασίας και πειθαρχίας. Είναι η ικανότητα να συνδέεις όσα φαίνονται ξένα, να βρίσκεις σχήμα στο άμορφο, τάξη στο χάος. Όπως έλεγε ο Αϊνστάιν: «Δεν είμαι και τόσο έξυπνος! Απλώς μένω με τα προβλήματα περισσότερο».
Ίσως να το είπε καλύτερα ο Νίτσε: «Ο άνθρωπος της ιδιοφυΐας είναι αυτός που ξέρει πώς να κάνει από το χάος ένα σύστημα». Ή ο Αριστοτέλης, που όριζε την ιδιοφυία ως βεβαιότητα, ως τη νοητική ελευθερία που επιτρέπει σε κάποιον να περιφέρεται μέσα στις ιδέες χωρίς να φυλακίζεται σε αυτές.
Μα ποιος μπορεί στ’ αλήθεια να την ορίσει; Ίσως μόνο να την αναγνωρίζουμε. Γιατί –όπως είπε ο Καρλ Γιουνγκ– η ιδιοφυΐα αρχίζει πάντα εκεί που τελειώνει το μέτρο.
η συνέχεια ΕΔΩ
