Για πολλούς φοιτητές αυτές τις μέρες, η ζωή είναι εύκολη. Εργασίες που κάποτε απαιτούσαν μέρες επιμελούς έρευνας μπορούν να γίνουν μέσα σε λίγα λεπτά. Μπορούν να δημιουργηθούν ολοκληρωμένες εκθέσεις, κατά παραγγελία, για οποιοδήποτε θέμα. Δεν χρειάζεται να βασανίζεστε με τον Ντίκενς ή τον Δημοσθένη. Όλο το σχετικό υλικό μπορεί να συνοψιστεί άμεσα μετά από μία και μόνο προτροπή σε chatbot.
Καλώς ήρθατε επομένως στην ακαδημαϊκή κοινότητα στην εποχή της τεχνητής νοημοσύνης. Όπως έχουν δείξει αρκετές πρόσφατες αναφορές, η ανάθεση της εργασίας σε τεχνητή νοημοσύνη έχει γίνει ρουτίνα. Αντιστρόφως, οι φοιτητές που εξακολουθούν να εργάζονται σκληρά συχνά φαίνονται χειρότεροι σε σύγκριση με τους συμμαθητές τους που δεν το κάνουν αυτό. Οι καθηγητές θεωρούν σχεδόν αδύνατο να διακρίνουν το αντίγραφο που δημιουργείται από τεχνητή νοημοσύνη από το πραγματικό – και, ακόμη πιο περίεργο, έχουν αρχίσει να χρησιμοποιούν οι ίδιοι την τεχνητή νοημοσύνη για να αξιολογούν τη δουλειά των μαθητών τους.
Πρόκειται για μια παράλογη κατάσταση: Υπολογιστές βαθμολογούν εργασίες που έχουν γραφτεί από υπολογιστές, φοιτητές και καθηγητές παρακολουθούν αδρανείς και οι γονείς πληρώνουν δεκάδες χιλιάδες δολάρια ετησίως για το προνόμιο αυτό. Σε μια εποχή που ο ακαδημαϊκός χώρος δέχεται επιθέσεις από πολλές πλευρές, αυτό μοιάζει με μια κρίση εν τη γενέσει της.
Η ενσωμάτωση της τεχνητής νοημοσύνης στα προγράμματα σπουδών των πανεπιστημίων έχει σίγουρα νόημα από πολλές απόψεις. Ορισμένα στοιχεία δείχνουν ότι μπορεί να βελτιώσει την απασχόληση. Ήδη αναδιαμορφώνει τις περιγραφές θέσεων εργασίας σε όλους τους κλάδους και οι εργοδότες θα περιμένουν όλο και περισσότερο από τους αποφοίτους να είναι αρκετά έμπειροι στη χρήση της. Σε γενικές γραμμές αυτό θα είναι καλό καθώς η παραγωγικότητα βελτιώνεται και η καινοτομία επιταχύνεται.
Αλλά μεγάλο μέρος της εκπαίδευσης που γίνεται στα πανεπιστήμια δεν αφορά το επαγγελματικό κομμάτι. Οι ανθρωπιστικές σπουδές, ειδικότερα, έχουν μια υψηλότερη αποστολή: να ενθαρρύνουν την κριτική σκέψη, να διευρύνουν τους πνευματικούς ορίζοντες. Τα διδάγματα του Αριστοτέλη ή του Ακινάτη ή του Άνταμ Σμιθ απαιτούν περισσότερα από μια προτροπή σε ένα chatbot.
Σύνθεση ανταγωνιστικών απόψεων και η διατύπωση μιας μελετημένης κρίσης – η αξιολόγηση ενός λογοτεχνικού έργου και η συγγραφή μιας κριτικής απάντησης – η κατανόηση, με σκληρή δουλειά, της φιλοσοφικής βάσης των σύγχρονων αξιών: Τέτοιες δεξιότητες όχι μόνο καθιστούν κάποιον πιο κατάλληλο για μια θέση, αλλά διαμορφώνουν επίσης τον χαρακτήρα, προσδίδουν προοπτική και διαμορφώνουν αξιοπρεπείς πολίτες. Μια γνώση της πολιτικής αγωγής και της ιστορίας δεν βλάπτει.
Για τα σχολεία, το πρώτο βήμα πρέπει να είναι να σοβαρευτούν. Πάρα πολλά έχουν θολές ή ασαφείς πολιτικές για την Τεχνητή Νοημοσύνη. Πολλά φαίνεται να ελπίζουν ότι το πρόβλημα θα εξαφανιστεί. Πρέπει να διατυπώσουν με σαφήνεια πότε η χρησιμοποίηση τέτοιων εργαλείων είναι αποδεκτή – ιδανικά, υπό την καθοδήγηση ενός καθηγητή και με σαφή παιδαγωγικό σκοπό – και ποιες θα είναι οι συνέπειες σε περίπτωση κακής χρήσης.
Ένα άλλο προφανές βήμα είναι περισσότερη αξιολόγηση μέσα στην τάξη. Η απαίτηση από τους φοιτητές να δίνουν τεστ με χαρτί και μολύβι όχι μόνο θα αποτρέψει την αντιγραφή την ημέρα των εξετάσεων, αλλά και θα προσφέρει ένα κίνητρο για την εκμάθηση της ύλης σε όλη τη διάρκεια του εξαμήνου. Ομοίως, προφορικές εξετάσεις. Τα σχολεία θα πρέπει να πειραματιστούν με άλλες δημιουργικές και αυστηρές μεθόδους αξιολόγησης με γνώμονα την Τεχνητή Νοημοσύνη. Αν και όλα αυτά θα απαιτήσουν αναμφίβολα περισσότερη δουλειά από τους καθηγητές, θα πρέπει να το δουν ως κατεξοχήν προς το προσωπικό τους συμφέρον.
Μακροπρόθεσμα, η τεχνολογία μπορεί να αποτελέσει μέρος της λύσης. Όπως διαπίστωσε πέρυσι μια έρευνα του Bloomberg Businessweek, τα εργαλεία για την ανίχνευση κειμένων που δημιουργούνται με τεχνητή νοημοσύνη είναι ακόμη ατελή: είναι ταυτόχρονα εύκολο να παρακαμφθούν και επιρρεπή σε ψευδώς θετικά αποτελέσματα. Όμως, καθώς όλο και περισσότερα σχολεία θα προσπαθούν να εξακριβώνουν τέτοιες εργασίες, η αγορά θα ωριμάσει, το λογισμικό θα βελτιωθεί και ο πειρασμός θα υποχωρεί. Ήδη, οι μαθητές καταφεύγουν σε καταγραφές οθόνης και άλλες μεθόδους απόδειξης ότι έχουν πράγματι κάνει τη δουλειά οι ίδιοι. Αν αυτό γίνει συνήθεια, τόσο το καλύτερο.
Οι φοιτητές πάντα «έκλεβαν» και πάντα θα «κλέβουν». Το θέμα είναι να το κάνουμε πιο δύσκολο, να επιβάλουμε συνέπειες και – κυρίως – να αρχίσουμε να διαμορφώνουμε τους κανόνες στην πανεπιστημιούπολη για μια νέα και πολύ παράξενη εποχή. Το μέλλον των πανεπιστημίων μπορεί κάλλιστα να εξαρτάται από αυτό.
Πηγή: skai.gr / The Washington Post
